Dag 11

Hoi allemaal,

Vanmorgen vroeg uit de veren (5.45 uur), rugzakken vullen, stevig ontbijt in ons hotel en om 7 uur de shuttlebus in, om vervolgens  naar de start van de Tongariro-crossing gebracht te worden. De zon stond al hoog aan de hemel en we hadden er zin in. Ongeveer 4 km voor het startpunt, op een smalle gravelroad moest de bus uitwijken voor een tegemoetkomende bus, onze chauffeur stuurde iets te ver naar links, ze rijden hier gelukkig allemaal links en onze bus sukkelde in een klein greppeltje. Pogingen van onze chauffeur om eruit te komen hielpen niet en uiteindelijk, terwijl hij de gevleugelde uitspraak deed; now I 'm fucked, moest hij opgeven. Sommige passagiers vonden het al wat eng worden. Uiteindelijk dus allemaal de bus uit. Geluk dat de deur naar binnen draaide bij het openen, want er was nog maar weinig ruimte om uit de bus te kunnen komen (naast de greppel zat namelijk een zandwal van een paar meter hoog). Samen met nog een man heeft Ed iedereen geholpen met uitklimmen. De buschauffeur baalde er stevig van, maar ja; 1 fout is nog een 9 toch?? Binnen 10 minuten was er een andere bus om ons verder te brengen.

Aan het begin van de tocht kregen we nog belangrijke instructies (ook toen we deze  wandeltocht boekten, kregen we al een lijstje met daarop belangrijke zaken en tips voor de tocht. Deze crossing (ofwel track genaamd), is in totaal 19,4 km en gaat over paden waarvoor je een goede conditie moet hebben en weten dat je over niet gemakkelijk begaanbare padden gaat, veel omhoog en natuurlijk ook omlaag. Je gaat berg op en loopt langs de enorme kraterrand, dat zegt wellicht al genoeg. De temperatuur kan ook wisselen, vooral als je bovenop de kraterrand loopt.

Het was deze dag rond de 22 a 23 gr en volop zon, maar bovenop moest je toch echt wel even je jas terug aan. We hebben ook nog paar keer door de sneeuw gelopen. Het moeilijkste stuk was, toen we op het hoogste punt waren en via losliggend grof grind, lava zand en soms ook grote keien naar beneden moesten. Dat ging bij iedereen in een rustig tempo en wie het wat sneller probeerde, begon al snel te schuiven. Maar dit alles mocht de pret niet drukken, want iedere keer weer, werd je beloond met een prachtig uitzicht. De tocht voerde ook langs verschillende kratermeren, lake Emerald en lake Blue. Meeste indruk maakte de rode krater, vooral omdat het zo onverwacht was. Carien werd er echt even door geraakt! De sfeer onder alle wandelaars was ook bijzonder gemoedelijk, iedereen kwam daar met hetzelfde doel, genieten van natuurschoon. De afwisseling hierin maakte de tocht heel bijzonder!

Na de start om 8 uur, kwamen we na 6,5 uur moe en voldaan aan bij het eindpunt. Onderweg paar keer gepauzeerd om te eten en natuurlijk om de nodige foto’s /filmpjes te maken. (gemiddeld staat er voor de tocht 7 tot 9 uur).  Om 15 uur werden we met de shuttle bus opgehaald en waren we tegen 15.45 uur terug bij ons hotel.

Toen ze we lekker gaan relaxen in de zon (Carien in de jacuzzi en Ed op het terras aan het internet) en hebben nog een wijntje gedronken, dat hadden we wel verdiend.

Klinkt vreemd, maar vervolgens toch om 17.30 uur besloten om op ons gemakkie een rondje te gaan trimmen (noemen we dit dan een soort uitlopen 😫), ivm de vertrekdag morgen komt dit anders niet gemakkelijk uit.

Rond 19.30 lekker uitgebreid gaan dineren in ons hotel (echt een super kok!).

Vandaag dus 0 km gereden en 20 km gewandeld en oh ja, ook nog 8 km heeeerl snel gewandeld.😂

Morgen op weg naar Napier, groetjes van ons twee.